Ποτέ δε με ενδιέφερε το “τι θα πει ο κόσμος”. Κι αυτός συνέχιζε να λέει. Γιατί ακόμα και να με ένοιαζε, ακόμα κι αν προσπαθούσα να μη λέει, εκείνος και πάλι θα έλεγε.
Να τους φοβάσαι τους ψευτοσυντηρητικούς. Ποτέ δεν είναι έτοιμοι για τίποτα, είναι όμως πάντοτε ικανοί για όλα. Ταμπουρώνονται στις ιδεούλες τους και κρατούν ένα καρφί κι ένα σανίδι για να κρεμάνε ταμπελίτσες σε όλους και σε όλα όσα δεν καταλαβαίνουν. Αυτό ξέρουν να το κάνουν καλά, όπως ξέρουν και να λένε: “Αυτό είναι πολύ έτσι”, “εκείνο δεν είναι πολύ αλλιώς”, το ένα τους ξυνίζει, το άλλο τους βρωμάει, και πάει λέγοντας.
Αν τους ρωτήσεις τι τους αρέσει, δεν διαθέτουν καμία αυθεντικότητα. Είναι τα πιο massive άτομα που υπάρχουν. Κρατάνε τα εξαπτέρυγά τους που έχουν διάφορα ονόματα: θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια, ηθική, αισθητική, κουλτούρα ενώ στην πραγματικότητα έχουν διαστρεβλώσει την έννοια όλων αυτών προσαρμόζοντάς τα στα δικά τους μέτρα και σταθμά μειώνοντάς τα και κάνοντάς τα μικροαστικά σαν τους ίδιους.
Οι συντηρητικοί είναι επιφανειακοί άνθρωποι. Κοιτούν την εικόνα και αν αυτή διαθέτει τον καθυστερημένο καθωσπρεπισμό που τους αρέσει τότε είναι καλή. Αν πάλι δεν τον διαθέτει την πολεμούν. Και την πολεμούν με κάθε τρόπο: Ευθέως, πλαγίως, εμμέσως πλην σαφώς και υπογείως. Όταν έχουν να κάνουν με τη διαφορετικότητα αφηνιάζουν. Τα θέλουν όλα ίδια, βαρετά, κατανοητά, να μπορεί να τα χωρέσει το μυαλουδάκι τους.
Βαρέθηκα να συναναστρέφομαι και να ασχολούμαι με συντηρητικούς. Εκείνοι όμως δεν βαριούνται ποτέ. Παραμονεύουν παντού κι ενώ δεν τους ενοχλείς γιατί δεν τους βλέπεις, σε βλέπουν εκείνοι κι έρχονται να κατουρήσουν την περιοχή σου για να την κάνουν δική τους. Δεν τους αρκεί να μένουν στη δική τους πλευρά της ζωής, θέλουν να καταπατήσουν και τη δική σου. Αχόρταγοι και αλαζόνες. Βαθιά σάπιοι. Αδιόρθωτοι.
Ο συντηρητισμός έχει πάρα πολλά πρόσωπα: Είναι η γειτόνισσα που θα σε κοιτάει από τη χαραμάδα του παραθυρόφυλλου, ο καθηγητής που θα σε εξετάζει με το φρύδι σηκωμένο παρατηρώντας σε από κάτω προς τα πάνω, η πεθερά που θα σε ήθελε πιο χαμηλών τόνων και πολλά άλλα που πλήττω να τα αναφέρω γιατί όπως εξήγησα βαρέθηκα να απολογούμαι.
Ένα μόνο ζητώ στο συντηρητισμό: Να μη σκοτώνει με κλωτσιές στο δρόμο ότι δεν καταλαβαίνει. Και να κάνει παραπέρα να περνάμε.
