Εγώ τέτοια γυναίκα είμαι. Εσύ;

Χρόνια πολλά σε όλες μας. Να μας χαίρονται.

8 Mαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μια ημέρα η οποία θεσμοθετήθηκε για να θυμίζει τους αγώνες που έκαναν οι φεμινίστριες στο βάθος των χρόνων για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους και να σταθούν μπροστά, για όλες εμάς τις υπόλοιπες και τότε και τώρα και πάντα.

Τα βήματα που έχουν γίνει προς το φεμινισμό είναι λίγα, αλλά όχι αρκετά ώστε να μιλάμε για πλήρη ισότητα και ίσες ευκαιρίες με τους άντρες, ενώ σε πάρα πολλά κράτη οι γυναίκες δεν έχουν ούτε κατά διάνοια τα προνόμια που απολαμβάνει ο αρσενικός πληθυσμός και ζουν καταπιεσμένες στο περιθώριο.

Στον απόηχο του #metoo, το οποίο κλόνισε ή τουλάχιστον προσπάθησε να κλονίσει το Hollywood και κατ΄επέκταση και ολόκληρο τον κόσμο εσύ πόσο #metoo αισθάνεσαι;

Έχοντας ως δεδομένο ότι όλες είμαστε ίσες αλλά όλες διαφορετικές, αυτό είναι ένα κείμενο που μιλάει για εμένα κι εσένα, που ίσως κάπου να μοιάζουμε λιγάκι. Κι αν τα στερεότυπα θέλουν τη γυναίκα κυρίως παντρεμένη και μητέρα, τι γίνεται με εκείνες που είναι ελεύθερες και #childfree;

Είμαστε κι εμείς λοιπόν που δουλεύουμε όσο οι άντρες, που δεν έχουμε ακόμη συζύγους και δεν αποκτήσαμε ακόμη παιδιά. Τελικά πόσο γυναίκες μας κάνουν αυτά;

Εγώ λοιπόν είμαι η γυναίκα που περιγράφω παρακάτω. Εσύ;

Διαφωνώ με την οργανωμένη θρησκεία η οποία θεωρεί τη γυναίκα κατώτερη και δεν της επιτρέπει να επισκεφθεί τα ιερά των εκκλησιών της και το Άγιον Όρος, ενώ ακόμα και όταν έχει περίοδο, το δώρο της φύσης, o χριστιανισμός την θεωρεί ακάθαρτη. Αυτή δε μπορεί να αποκαλείται θρησκεία της αγάπης. Η αγάπη είναι γένους θηλυκού.

Ντύνομαι αποκλειστικά και μόνο όπως επιθυμώ εγώ και κανείς δεν μου έχει υποδείξει ποτέ τι να φορέσω. Δεν το έχω επιτρέψει και ούτε πρόκειται. Αδιαφορώ για τις «κοινωνίες» που κρίνουν έναν άνθρωπο από την ενδυμασία του και τους ψευτοσυντηριτικούς σεξιστές που μετράνε πόσο μακρυά πρέπει να είναι η φούστα μου ή πόσο κλειστό το ντεκολτέ μου για να είμαι «σεμνή». Η σεμνότητα είναι θέμα χαρακτήρα και ορίζεται με τη στάση της ζωής και όχι με τα μέτρα ύφασμα.

Δεν ντρέπομαι να δείξω τις θηλές μου σε μια φωτογραφία ή στην παραλία. Οι γυναικείες θηλές δεν είναι οι πύλες της κολάσεως αλλά κάτι τρυφερό που αποτελεί το σήμα κατατεθέν της γυναικείας μου φύσης. Επικροτώ το δημόσιο θηλασμό και δεν τον θεωρώ ούτε ντροπιαστικό, ούτε προκλητικό. Αντιθέτως θεωρώ ότι είναι μια από τις πιο όμορφες μητρικές εικόνες.

Δεν παντρεύτηκα γιατί μέχρι σήμερα, στη χώρα που ζω,εκτός των άλλων, οι άντρες που γνώρισα δεν ήταν τόσο φεμινιστές όσο θα ήθελα. Και δεν θα συμβιβαζόμουν με κανέναν ο οποίος θα ήταν λιγότερο από όσο θέλω. Δεν θα έκανα ποτέ μου ένα γάμο για να «εξασφαλιστώ» και δεν θα έκανα ποτέ μου ένα γάμο επειδή πέρασαν τα χρόνια και φοβάμαι μήπως μείνω μόνη μου. Δε φοβάμαι τίποτα.

Δεν έκανα παιδιά, γιατί τα αγαπώ πάρα πολύ και ίσως ακόμη και εγώ να είμαι παιδί . Αισθάνομαι πως η μεγαλύτερη ευθύνη είναι το να φέρεις στον κόσμο μια ζωή και πρέπει να μπορείς να του προσφέρεις τα πάντα ενώ θα πρέπει να θυσιάσεις ακόμα περισσότερα από τα πάντα αφήνοντας τον εαυτό σου στην άκρη. Δεν νιώθω ακόμη τόσο τέλεια ώστε να μπορέσω να γίνω η μητέρα που ονειρεύομαι. Πέραν αυτού όμως, δε θεωρώ πως η αυτοπραγμάτωση μιας γυναίκας είναι η τεκνοποίηση. Γυναίκα δε σε κάνει το να είσαι μητέρα. Το να είσαι μητέρα είναι μια ιδιότητα της γυναίκας.

Διεκδικώ τον οργασμό μου πάντοτε και δεν τον προσποιούμαι ποτέ. Εκτός από το ότι θεωρώ μάταιο να υποδύομαι, είναι και ταπεινωτικό. Αν ο σύντροφός μου δε μπορεί να μου προσφέρει το απαραίτητο δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσει να είναι σύντροφος μου.

Έχω κάνει one night stand και δεν το θεωρώ ούτε κάτι σημαντικό ούτε κάτι ντροπιαστικό. Όπως ακριβώς οι άντρες μπαίνουν σε σεξουαλικές συμπεριφορές που διέπονται από ελευθερία, έτσι ακριβώς δικαιούμαι να το κάνω κι εγώ. Το one night stand είναι απλά ένα test drive για να δει μια γυναίκα με τι εργαλείο έχει να κάνει. Αν της κάνει το κρατάει, αν όχι, το διώχνει. Και πιστέψτε με, η γυναίκα -πρέπει να- επιλέγει.

Θέλω να είμαι ελεύθερη, ανεξάρτητη, εργαζόμενη, δημιουργική, όμορφη, προσεγμένη, να με σέβονται,να με αγαπούν, να με θαυμάζουν και να έχω έναν εραστή που να με κοιτάει σα να είμαι κάτι μαγικό, όπως είπε η Φρίντα Κάλο.

Θέλω να παίρνω τα χρήματα που αξίζω, αυτά τα οποία μου αναλογούν μετά από τις σπουδές μου και την προϋπηρεσία μου και να κάνω τη δουλειά μου έντιμα και ηθικά χωρίς να δέχομαι σεξουαλική επίθεση ή παρενόχληση.

Θέλω να μπορώ να διαδηλώσω για καταστάσεις που δεν μου αρέσουν και να μη δέχομαι σεξισμό και σχόλια για το σώμα μου ή για το μυαλό μου ούτε για αστείο.

Θέλω να ζήσω σε μια κοινωνία που οι γυναίκες να πάψουν να είναι καταπιεσμένες και να μην έχουν δικαίωμα σε τίποτα περισσότερο από τη λάντζα του νεροχύτη.

Θέλω να δικαιωθούν όλες τις γυναίκες που δέχθηκαν βία, που καταπιέστηκαν, που μαρτύρησαν, που χρησιμοποιήθηκαν, που δεν έζησαν τις ζωές που ήθελαν.

Θέλω πραγματικά ίσα δικαιώματα με τους άντρες γιατί δυστυχώς ακόμη δεν τα έχω.

Θα κλείσω με μια φράση της Emma Goldman : Κάθε τολμηρή προσπάθεια να γίνει μια μεγάλη αλλαγή στις υπάρχουσες συνθήκες, κάθε υψηλό όραμα νέων δυνατοτήτων για την ανθρώπινη φυλή, έχει ονομαστεί Ουτοπία. Kαι θα προσθέσω μια φράση από το Δον Κιχώτη: Nα αλλάξεις τον κόσμο φίλε Σάντσο, δεν είναι τρέλα ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη.

Χρόνια μας πολλά κορίτσια.

Kεντρική φωτογραφία by flickr.com/byronv2