Και θέλουν εμείς οι ανύπαντροι αισθανόμαστε σαν μιάσματα.
Τώρα τελευταία, αντιμετωπίζω σε κάθε μου βήμα εμπόδιο το γάμο. Και το κακό είναι ότι δεν αντιμετωπίζω σαν εμπόδιο το δικό μου γάμο, αλλά το γάμο των άλλων. Θα σας εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Είδικά δε τα καλοκαίρια, το εμπόδιο “ο γάμος των άλλων” είναι παντού και συνέχεια, σαν μια κοινωνική κατάρα που κάνει τη ζωή των ελεύθερων κάπως χειρότερη.
Θέλω να βγω το βράδυ και να πάω σε ένα νυχτερινό κέντρο να διασκεδάσω; Έχει γλέντι γάμου. Θέλω να πάω σε ένα spa να ξεκουραστώ; Έχει ένα Bachelor Party με τις κουμπάρες και τις φίλες της νύφης να πηγαίνουν πιθανότητατα για πρώτη και τελευταία φορά στη ζωή τους στο χώρο που θέλω να πάω για να χαλαρώσω για να ξεφαντώσουν. Θέλω να φύγω ένα Σαββατοκύριακο διακοπές; Κάποιος θα παντρεύεται ή θα βαφτίζει το παιδί του και θα πρέπει να παραβρεθώ στο μυστήριο. Γνωρίζω κάποιον που μου αρέσει; Εννοείται πως θα είναι παντρεμένος.
Παντού αδιέξοδα.
Δεν κατηγορώ τους ανθρώπους που είναι παντρεμένοι. Ούτε εκείνους που θέλουν να παντρευτούν. Ούτε τα παιδιά τους. Η οικογένεια είναι αξιολάτρευτη και ιερή. Απλώς τονίζω πως η Ελλάδα είναι μια χώρα που απευθύνεται μόνο σε παντρεμένα ζευγάρια. Οι ελεύθεροι αντιμετωπίζονται σα μια κοινωνική ομάδα με ύποπτη ψυχοσύνθεση και ειδικά μετά από μια ηλικία αντιμετωπίζεται με ρατσισμό. Ναι, δεν παντρεύτηκα και πιθανόν να μην παντρευτώ κιόλας. Πιθανόν και να παντρευτώ. Αλλά σίγουρα, δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που θα έχω τον τρόπο ζωής που έχουν οι Έλληνες παντρεμένοι.
Flickr.com/Ella’s Dad
Σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν οι παντρεμένοι να συμπεριφέρονταν σαν ερωτευμένοι στην αρχή της γνωριμίας τους και όχι σα νευρωτικοί που έχουν αρχίσει να μισούν τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων και να θέλουν να τα καταστρέψουν όλα. Σκέφτομαι πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος άν οι γυναίκες δεν τρελένονταν εκεί γύρω στα τριάντα προσπαθώντας να κουκουλώσουν όποιον είχαν εύκαιρο για να μη μείνουν γεροντοκόρες. Σκέφτομαι πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή αν οι παντρεμένοι ήταν μαζί από έρωτα και όχι από συνήθεια. Αν συνέβαιναν όλα αυτά, η απιστία θα ήταν δυσεύρετη. Αν συνέβαιναν όλα αυτά, οι άνθρωποι θα άνοιγαν σπίτια και δε θα τα έκλειναν τέσσερα χρόνια μετά. Σκέφτομαι πόσο πιο όμορφες θα ήταν οι οικογένειες αν τα παιδιά ερχόντουσταν από αγάπη και δεν “τύχαιναν” ή προέκυπταν από λάθος επαφές ή από σκευωρίες απελπισμένων γυναικών.
Flickr.com/ Chelsea Nesvig
Αλλά βέβαια, εμείς οι ανύπαντρες τί ξέρουμε από αυτά. Εμείς δεν ακολουθούμε τα κινήματα του αποκλειστικού θηλασμού, ούτε ανήκουμε στα γκρουπ μανούλες του Facebook, θέλουμε όλες να κλέψουμε τους πολύτιμους συζύγους των άλλων και σίγουρα κουβαλάμε κάποια μεγάλα κουσούρια για να έχουμε μείνει στο ράφι.
Εκεί έξω είναι μια πολιτεία φτιαγμένη μόνο για ανθρώπους που φοράνε βέρες.
Και σπάνια τις τιμούν.
Έλενα Φάκου
Κεντρική φωτογραφία Flickr.com/ Amy the nurse
