Το τρίτο βιβλίο της Μαρίας Παπαϊωάννου κάνει μια πολύ καλή προσπάθεια να σε συμφιλιώσει με την ιδέα του θανάτου. Και έχω να πω ότι τα καταφέρνει. Επειδή αν δεν μπορείς να αποφύγεις κάτι, απόλαυσέ το λένε, οπωσδήποτε θα το βιώσεις διαβάζοντας το τρίτο κατά σειρά αριστούργημα της Μαρίας Παπαιωάννου, η οποία μετά το «Rebound» και τις «Συζυγίες» επανήλθε με ένα τρομακτικά αληθινό ψυχεδελικό πρελούδιο που αποτελεί ωδή στις στάχτες της ζωής. 17 αυτοτελείς ιστορίες που διαδραματίζονται στο κέντρο καύσης νεκρών της Ριτσώνας θα σε κάνουν να σοκαριστείς, να κλάψεις, να γελάσεις, να σκεφτείς και σίγουρα να αναθεωρήσεις τη ζωή αλλά κυρίως τον θάνατο.
Πριν από πέντε μήνες έχασα τον πατέρα μου τον οποίο κήδεψα με την κλασσικό τρόπο ταφής σε ένα νεκροταφείο. Τότε δεν είχε περάσει από το μυαλό μου ότι θα τον ενοχλούσαν τα μέχρι σήμερα άγνωστα σε εμένα γεωχταπόδια. Επίσης σκέφτηκα πως όταν ξεκινούσε γι αυτό το τελευταίο του ταξίδι δεν έπρεπε να σκεφτώ εγωιστικά και να επιμένω να τον κρατήσω εδώ. Ίσως έπρεπε να είχα διαβάσει νωρίτερα το Burn Out, όμως δεν έφταιγα εγώ: κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του. Ευτυχώς όμως, τώρα ξέρω πως θα διαχειριστώ την επόμενη απώλεια κάποιου αγαπημένου μου προσώπου όταν έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τον σκοτεινό αυτό τύπο που δεν θα χαριστεί ποτέ σε κανέναν από εμάς.
Οι πρωταγωνιστές του Burn Out τα βάζουν με το Χάρο και χάνουν, αν εξαιρέσεις μία και μοναδική, την δική μου, την δική σου και την κάθε μάνα. Κάποιοι αγαπούν παθολογικά τα αδέρφια τους, άλλοι περπατάνε με τα χέρια και ορισμένοι από εμάς γινόμαστε κανίβαλοι χωρίς να το ξέρουμε. Ένα είναι βέβαιο: δεν θα αποκαλύψω περισσότερα γιατί είμαι πολύ ανίκανη να κάνω spoiler στο πιο ανατρεπτικό μυθιστόρημα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Αν δεν έχεις διαβάσει ακόμα το Burn Out, κάντο γρήγορα και ζωή σε μας. Ευτυχώς η μητέρα μου, ζήτησε να αποτεφρωθεί και να σκορπίσω τη στάχτη της στο Αιγαίο. Ριτσώνα, θα τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε, Μαρία συνέχισε να γράφεις.
