Γεννήθηκα στην Αθήνα. Έτσι έγραφαν τα έγγραφα του Κέντρου Βρεφών «Μητέρα». Εκεί με εγκατάλειψε η βιολογική μου μητέρα και δήλωσε πώς είμαι αγνώστου πατρός. Στο ορφανοτροφείο πέρασα τον πρώτο καιρό της ζωής μου. Εκεί που βρίσκονται τα «ανεπιθύμητα» παιδιά. Τυπικά δεν ξέρω την καταγωγή μου, άλλωστε ποτέ δεν αναζήτησα τη βιολογική μου μητέρα, γιατί δεν με ενδιέφερε. Μεγάλωσα σαν Ελληνίδα.
Υιοθετήθηκα από μια οικογένεια που με λατρεύει και που δεν θα την άλλαζα με τιποτα στον κόσμο. Η οικογένειά μου έχει υψηλό κοινωνικό, μορφωτικό και οικονομικό επίπεδο, άλλωστε αυτές είναι και κάποιες από τις προϋποθέσεις μιας νόμιμης υιοθεσίας. Πάνω απ’όλα όμως, είμαι γι αυτούς o θησαυρός τους και τους αγαπώ πιο πολύ απο τη ζωή μου.
Το επάγγελμα του πατέρα μου είχε μεταθέσεις σε ολόκληρη την Ελλάδα. Έζησα από τον Έβρο μέχρι τη Ρόδο. Πολλές φορές στο σχολείο όλα τα παιδιά μιλούσαν για τα χωριά τους και τα αδέρφια τους. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ήμουν το μόνο παιδί που δεν είχε ούτε χωριό, ούτε αδέρφια. Αυτό παραξένευε τα μικρά παιδιά. Όπου πήγαινα για να μείνω από ένα έως τρία χρόνια ήμουν παντού η «ξένη».
Επιστρέφοντας στην Αθήνα, σε ένα από τα ακριβότερα προάστεια της πόλης, τα παιδιά των “καλών” οικογενειών, με σνομπάρανε. Δεν είχα μπούκλες και δε φόραγα χαριτωμένα φορεματάκια, ερχόμουν από την επαρχία και με θεωρούσαν ένα παράξενο πλάσμα, ένα αγοροκόριτσο, που κατάφερε να αφομοιωθεί στο σύνολο με πολύ αγώνα και μετά απο πολύ χρόνο. Πάλεψα με το bullying πριν καν εφευρεθεί.
Στην Αθήνα ήμουν ένα παιδί που ήρθε από την επαρχία, στην επαρχία ένα παιδί που είχε γεννηθεί στην Αθήνα και από κεί ήταν περαστικό, κι εγώ δεν ήξερα καν από πού είμαι πραγματικά. Κι όμως έμοιαζε τόσο σημαντικό για όλους το από που κατάγομαι, λες και η προέλευσή μου ήταν πιο σημαντική από την ύπαρξή μου.
Στο λύκειο , το αγοροκόριτσο άλλαξε, ομόρφυνε και έγινε «η ωραία» του σχολείου. Όλοι αυτοί που μικρή με φώναζαν με κοροϊδευτικά ονόματα ,με δούλευαν επειδή φορούσα γυαλιά μυωπίας και με αποκαλούσαν nerd, στην εφηβεια τους, πέφτανε στα πόδια μου και λιώνανε για ένα μου βλέμμα. Ήμουν το ίδιο άτομο, αλλά ως “όμορφη” είχα οπωσδήποτε μεγαλύτερη πέραση.
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα από τα ακίνητά μας. Στη Ρουμανία είχε αρχίσει να καταρρέει η δικτατορία του Τσαουσέσκου και μια οικογένεια Ρουμάνων ήρθαν στην Ελλάδα για μια καλύτερη τύχη. Η σύζυγος ήταν γυμνάστρια και ο σύζυγος προπονητής του βόλεϊ. Τα παιδιά τους ήταν μικρά. Αποφασίσαμε να τους νοικιάσουμε το σπίτι. Ο κοινωνικός μας περίγυρος είχε διαφωνίες. Ήταν πρόσφυγες, δεν τους εμπιστεύονταν μια κι ακόμα δεν είχαν αποκατασταθεί επαγγελματικά και γενικώς υπήρχε μια προκατάληψη. Εμείς τους νοικιάσαμε το σπίτι με μεγάλη χαρά και ομολογώ πως όλα τα χρόνια που έμειναν εκεί, εκτός από το ότι έγιναν πολύ καλοί μας φίλοι, ήταν συνεπέστατοι και αξιοπρεπείς σε όλες τους τις υποχρεώσεις. Μου χάρισαν και ένα σκύλο, το καφέ πραγματικά σπάνιο poodle μου.
Όταν η οικογένεια αυτή πρόκοψε και στάθηκε γερά στα πόδια της, έφυγε από το ενοίκιο και στη θέση της ενοικιάσαμε το σπίτι σε μια ελληνική οικογένεια. Το σπίτι το κατέστρεψαν ολοσχερώς, πλήρωναν το ενοίκιο μια φορά το εξάμηνο χωρίς να αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, τσακωνόντουσταν με όλη τη γειτονιά και μας είχαν δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα. Το “έξω οι ξένοι” δεν ήταν και ακριβώς το σύνθημα που ταίριαζε στην περίπτωση.
Ο πατέρας μου έξαφνα το 2003 έπαθε ολική ρήξη αορτής μέσα στο σπίτι μας. Κάλεσα το 166 και μου είπαν ότι απεργεί. Κάλεσα το 401 , το στρατιωτικό νοσοκομείο μια και είναι το νοσηλευτικό ίδρυμα που τον καλύπτει ως αξιωματικό και δεν υπήρχαν δυστυχώς ασθενοφόρα, ήταν όλα σε διακομιδές. Χτύπησα απελπισμένη το κουδούνι του διπλανού διαμερίσματος, και μέσα ήταν ένας Αλβανός, ο οποίος εκτελούσε κάποιες οικοδομικές εργασίες. Του ζήτησα βοήθεια. Χωρίς δεύτερη κουβέντα έτρεξε μέσα, τον πήρε στους ώμους του και τον κουβάλησε μέχρι το αυτοκίνητο στο γκαράζ διανύοντας μια απόσταση 50 μέτρων με τις σκάλες γιατί είχαμε πρόβλημα και με το ασανσέρ, τον έβαλε μαζί μας στο αυτοκίνητο και προλάβαμε να τον πάμε στο νοσοκομείο. Σήκωσε έναν άγνωστο άντρα λιπόθυμο ο οποίος είχε ύψος 1.80 και βάρος 80 κιλά. Αυτός ο άνθρωπος έσωσε τη ζωή του.
Βρέθηκα διακοπές στην Κρήτη. Περπατώντας στο δρόμο κρατούσα την τσάντα μου στον ώμο. Ξαφνικά δέχομαι μια βίαιη σπρωξιά από έναν άγνωστο ο οποίος άρχισε να μου τραβάει την τσάντα. Αντιστέκομαι, την κρατώ με δύναμη, αρχίζει να με βρίζει και να με κλωτσάει, κανείς γύρω (συμπατριώτης μου) δεν επενέβη. Ήταν αλλοδαπός και μιλούσε σπαστά ελληνικά. Τελικά δε μπόρεσα να την κρατήσω. Την πήρε κι έγινε καπνός. Ήταν η πρώτη μέρα των διακοπών μου. Μέσα στην τσάντα είχα τα πάντα. Πολλά χρήματα, κάρτες, προσωπικά έγγραφα, ότι τελοσπάντων μου ήταν απολύτως απαραίτητο στις διακοπές μου και στη ζωή μου γενικότερα. Ο κόσμος τριγύρω, οι δικοί μας, οι Ελληνες, ήρθαν να με “βοηθήσουν” μόνο όταν ο κλέφτης είχε εξαφανιστεί και το κακό είχε ήδη γίνει. Με υποχρέωσαν.
Η καλύτερή μου φίλη στο Πανεπιστήμιο, όπως έλεγαν όλοι –αν και δεν την έβλεπα εγώ έτσι- ήταν κοντή, παχουλή και άσχημη. Ήταν όμως καλόψυχη, πανέξυπνη, και δεν είχε να πεί κακό λόγο για κανένα. Δεν είχε κάνει ποτέ της σχέση, δεν την πλησίαζαν ποτέ τα αγόρια, την κορόϊδευαν και γελούσαν μαζί της. Με εξόργιζε αυτό. Εκείνη καθόλου. Ήταν τόσο καλή και τα είχε βρεί τόσο πολύ με τον εαυτό της, που ποτέ δεν παραπονιόταν γι αυτά που της συμβαίνουν. Απορούσα πως δεν επηρεαζόταν από όλα αυτά που βίωνε καθημερινά και τη ρωτούσα συνεχώς εάν έχει κάποιο ψυχολογικό θέμα που θα ήθελε να συζητήσουμε. Μου έλεγε πως «Έτσι είμαι. Δε μπορώ να ψηλώσω σε αυτή την ηλικία, προσπαθώ να χάσω κιλά αλλά δεν τα καταφέρνω και αυτό το πρόσωπο μου έδωσε ο Θεός. Κάποιος θα βρεθει και για μένα εκεί έξω». Τη θαύμαζα ακόμα περισσότερο για το πόσο έχει αποδεχθεί το ποια είναι. Συνειδητοποίησα πως οι άλλοι είχαν το πρόβλημα, όχι αυτή.
Μια νύχτα, πηγαίναμε σε ένα club παρέα. Στο συγκεκριμένο μαγαζί είχαν πιάσει πολύ ψηλά τον αμανέ και κόβανε στην πόρτα κόσμο και κοσμάκη υπαλληλοι που στέκονταν όρθιοι όλη νύχτα για ένα μεροκάματο, νομίζοντας πώς έχουν κάποια υπερδύναμη, κάποιο πολύ σημαντικό αξίωμα στο να «αξιολογούν» τις φάτσες των άλλων. Φτάνοντας στο μαγαζί την έπιασα από το χέρι, άνοιξε ο διάδρομος μπροστά μας για να μπούμε από την τάχα μου τάχα μου vip είσοδο, και φτάσαμε στον πορτιέρη. Με καλησπέρισε, με ρώτησε τι κάνω και τις λοιπές μαλακίες χωρίς καν να προσέξει τη φίλη μου που ήταν διπλα. Αφού μου έδωσε και το φιλί του Ιούδα, πρόσεξε την κοπέλα. Μπροστά της και χωρίς καμμιά ντροπή μου λέει : «Η κοπέλα δε μπορεί να περάσει». Του απαντώ πως αν δεν περάσει αυτή δεν θα περάσω κι εγώ. Μου απαντάει πως μπορεί να πάει να διασκεδάσει στο διπλανό μαγαζί. Τον κοιτάω με το πιο απαξιωτικό βλέμμα που είχα ρίξει ποτέ στη ζωή μου σε άνθρωπο και του απαντάω : «Τότε καλύτερα να πάω μαζί της στο διπλανό μαγαζί, σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από αυτό εδώ» και φύγαμε.
Η γιαγιά μου, πέθανε σε ηλικία 99 ετών και έζησε την καταστροφή της Σμύρνης. Αν και τότε ήταν μικρό παιδί, θυμάται πως με την ανταλλαγή πληθυσμών, οι λαοί επειδή κάποιοι «Κυβερνήτες» τα είχαν έτσι κανονίσει, υπέφεραν πολύ. Οι Τούρκοι είχαν κλείσει τους δρόμους που οδηγουσαν στο λιμάνι της Σμύρνης με αλυσίδες για να περνάνε οι Μικρασιάτες, σκοτώνανε, βιάζανε, καίγανε περιουσίες, και στα λιμάνια όταν κάποιες από τις βάρκες ήταν γεμάτες και οι αμοιροι οι πρόσφυγες πιανόντουσταν με τα χέρια για να χωρέσουν κι αυτοί μέσα, τους κόβανε τα άκρα με χατζάρες για να μην αναποδογυρίσουν τα πλεούμενα. Όταν έφτασαν στην Ελλάδα δε οι πρόσφυγες, οι ντόπιοι δεν τους ήθελαν καθόλου. Πουτάνες λεγανε τις Σμυρνιές και Τουρκόσπορους τους άντρες τους. Ο παππούς δε πρόσφυγας κι αυτός από το Αϊβαλί, πολέμησε στην πρώτη γραμμή στο Αλβανικό μέτωπο το 1940 και έζησε τη φρίκη σε όλο της το μεγαλείο.Υπερασπίστηκε μια πατρίδα που μόλις πριν λίγα χρόνια δεν τον αποδεχόταν. Σήμερα ευτυχώς, η τότε προσφυγιά, έχει αφομοιωθεί απόλυτα με τον ελληνικό πληθυσμό.
Ο καλύτερος καθηγητής που είχα και από τα δυο Πανεπιστημια που τελείωσα είχε εξαιρετικά μειωμένη όραση. Η μόρφωσή του ήταν απέραντη, ο τρόπος διδασκαλίας του αριστουργηματικός, το αμφιθέατρο πάντα φίσκα, είχε το καλύτερο χιούμορ που έχω συναντήσει και από αυτόν τον άνθρωπο έμαθα τα περισσότερα πράγματα από όλους τους άλλους μαζί.
Μια από τις καλύτερες μου φίλες, με απίστευτη μόρφωση, αριστεία στις σπουδές κλασσικού βιολιού, με κανένα κόμπλεξ για την κοινωνία και για τον κόσμο, με ανοιχτό μυαλό και άριστους τρόπους ,είναι ένα εχέμυθο, σοβαρό και καλλιεργημένο άτομο που μπορεί να κερδίσει τους πάντες με την πρώτη τους συζήτηση, είναι αξιοπρεπής και συνοδοιπορος στα καλά και στα άσχημα. Είναι τρανσέξουαλ και είμαι η νονά της. Έφυγε βέβαια από την Ελλάδα, προφανώς μπορείτε όλοι να φανταστείτε γιατί.
Αγαπώ τη χώρα που μεγάλωσα, αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπώ και τις υπόλοιπες ή δεν τις θαυμάζω. Αγαπώ την οικογένειά μου, αυτό δε σημαίνει ότι δεν αγαπώ τους άλλους ανθρώπους. Απλά δε μπορώ να τα αγαπώ όλα το ίδιο. Αυτό βγάζει ένα νόημα.
Για όσους Έλληνες αποκαλούν τους εαυτούς τους εθνικιστές, θα ήθελα να τους ρωτήσω, αφού οι Έλληνες, είμαστε η σπουδαιότερη φυλή, κι αυτό λόγω των προγόνων μας, γιατί τσακώνονται με λύσσα με τους υπόλοιπους Έλληνες, οι οποίοι μπορεί να δηλώνουν π.χ. κομμουνιστές ;Κι αυτοί Έλληνες δεν είναι; Γιατί τόση διχόνοια;
Αλλά και στους Έλληνες κομμουνιστές, οι οποίοι δηλώνουν μη ρατσιστές, γιατί τσακώνονται με τους υπόλοιπους Έλληνες που δηλώνουν εθνικιστές; Δε θα έπρεπε και οι δυο ασπαζόμενοι ορθά την ιδεολογία τους να σέβονται αλλήλους ;
Υποκρισία φίλοι μου. Όλοι ρατσιστές είμαστε, απλά ο καθένας με τον τρόπο του. Όταν ο κομμουνισμός και ο εθνικισμός καταλάβουν πως αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν τότε θα έχουμε πραγματικά μεγάλο πρόβλημα.
Θαυμάστε μας. Είμαστε ενα έθνος ηλίθιων υποκριτών με 300 ανάλογους αντιπροσώπους στη Βουλή. Αυτή είναι η νεοελληνική αποθέωση της εθνικής κατάντιας. Φοβάμαι μη αναστρέψιμη.
