Πριν από 26 ημέρες έχασα τον πατέρα μου. Τις μετράω μία μία. Τις πονάω μία μία. Και κανείς δε μπορεί να καταλάβει το γιατί απ’οτι βλέπω. Αλλά δεν με νοιάζει, μια διαπίστωση έκανα. Μια από τις πολλές που κάνω από τις 16 Ιουλίου όταν έφυγε και άλλαξε ολόκληρη η ζωή μου.
Αισθάνομαι ότι δεν χωράω πουθενά, το σπίτι μου είναι άδειο, έξω νιώθω ξένη, στις παρέες δεν ξεχνιέμαι και ηρεμώ μονάχα όταν κάθομαι μόνη μου δίπλα στον τάφο του μιλάω και πενθώ χωρίς να μου υποδυκνείει κανείς πως να το κάνω. Βαρέθηκα να ακούω φωνές όπως “Η ζωή συνεχίζεται”, ” Χρειάζεται χρόνος αλλά θα συνέλθεις ” και ” Έμεινε κανένας; Oλοι θα πεθάνουμε “.
Δεν περίμενα να πεθάνει για να καταλάβω πόσο τον αγαπώ, αλλά τώρα που πέθανε κατάλαβα πόσο άδεια είναι η ζωή χωρίς έναν τόσο σπουδαίο άντρα. Και τώρα συνειδητοποίησα γιατί ενδόμυχα πολλές από εμάς ψάχνουμε έναν σύντροφο που να μοιάζει στον πατέρα μας αν είχαμε την τύχη να έχουμε ένα καλό πρότυπο πατέρα. Τώρα για το αν θα τον βρούμε, το μόνο που έχω να πω είναι να ελπίζουμε.
Ο πατέρας μου με δίδαξε ότι το μεγαλείο ενός ανθρώπου ξεκινάει από την αυταπάρνηση. Δεν ήμουν βιολογικό του παιδί. Με είχαν υιοθετήσει όταν ήμουν 6 μηνών μαζί με τη μητέρα μου και όταν μεγάλωσα κατάλαβα ότι η μάνα μπορεί και να έχει το λεγόμενο “μητρικό ένστινκτο” που την κάνει να θέλει να αγκαλιάσει ένα κάποιο παιδί από βιολογική ανάγκη, ο πατέρας όμως θέλει πολλά αρχίδια για να αγαπήσει όσο ο δικός μου ένα παιδί που δεν προήλθε από τα δικά του.
Για εκείνον δεν υπήρχε ‘μου’ όλα ήταν ‘μας’. Δεν τον ενδιάφερε ποτέ να κρατήσει κάτι για εκείνον, η ιδιοκτησία ήταν ένας όρος που δεν τον αφορούσε. Έλεγε η κόρη μου χρησιμοποιώντας την κτητική αντωνυμία αποκλειστικά για λόγους αγάπης, όχι επειδή ήμουν κάτι δικό του το οποίο ήθελε να διαχειριστεί και να χειραγωγήσει.
Δεν του έδωσα καμια ‘χαρά’ σχετική με την προσωπική μου ζωή, δεν με παρέδωσε νύφη και δεν του χάρισα εγγόνι. Ποτέ δεν μου ανέφερε ούτε μου παραπονέθηκε για τίποτα από τα δυο. Ήθελε να είμαι ευτυχισμένη με τους δικούς μου όρους. Τον θυμάμαι μια φορά μονο να κλαίει από χαρά όταν ορκίστηκα στα Προπύλαια και πήρα το πτυχίο μου από τη Φιλοσοφική Σχολή. Ίσως να μην του έφτανε μόνο αυτή η στιγμή ευτυχίας, αλλά δεν με πίεσε ποτέ για κάτι άλλο που θα ήθελε εκείνος και όχι εγώ. Όλοι όσοι άκουγαν ότι ήταν αξιωματικός με ρωτούσαν “είναι αυστηρός;” κι εγώ απαντούσα: “είναι δίκαιος”.
Το συλλυπητήριο μήνυμα που έλαβα για το θάνατό του από έναν πρώην σύντροφό μου έγραφε : ” ‘Ολες τις φορές που μάθαινα ότι ο πατέρας σου νοσηλευόταν αισθανόμουν ότι υπήρχε περίπτωση να μη μπορέσει να επανέλθει λόγω της επιβαρυμένης υγείας του. Αισθανόμουν ένα σφίξιμο στο στομάχι και ξεροκατάπινα. Και αυτομάτως διερωτόμουν γιατί να αισθάνομαι όλα αυτά τα δυσάρεστα για κάποιον που δεν είχα έρθει τοσο κοντά ώστε να δικαιολογούνται αυτές οι ανησυχίες. Πιστεύω συνέβαιναν γιατί πάνω του επένδυσα υποσυνείδητα πολλά πράγματα, τον άντρα που ήθελα να γίνω, τον αξιωματικό που θα ήθελα να γίνω, το πρότυπό μου από αυτά που μου εξέπεμπες στην ηλικία που ουσιαστικά σχηματιζόμουν πλάι σου σα σύντροφος και σαν άτομο. Αυτός είναι ο πατέρας σου για εμένα και το γεγονός ότι σιωπώ, είναι η απώθησή μου στο γεγονός του θανάτου του. Όσο μεγαλύτερη η αξία του ανδρός τόσο μεγαλύτερη η απώλειά του. Αυτό να σκέφτεσαι και να παίρνεις κουράγιο.”
Ίσως και ενδόμυχα να αναζητούσα έναν σύντροφο που να του μοιάζει. Μετά από το μήνυμα αυτό κατάλαβα ότι ο πατέρας μου αποτελούσε έμπνευση, όχι μόνο για εμένα αλλά και για άλλους ανθρώπους. Και ναι, βεβαιώθηκα ότι αναζητούσα έναν σύντροφο που να του μοιάζει. Και συνέκρινα τους άνδρες που γνώριζα μαζί του. Και όλοι έχαναν. Δεν ξέρω αν ήταν δίκαιη αυτή η διαδικασία και δεν ξέρω αν θα εξακολουθήσει να είναι. Αλλά συμβαίνει. Και ξέρω ότι μπορεί να συμβαίνει και σε εσένα.
Aν ψάχνεις έναν άντρα σαν τον πατέρα σου, συνέχισε να το κάνεις, δεν είναι κακό. Είναι όμως σίγουρα δύσκολο να τον βρεις κι εσύ, όπως και εγώ. Γιατί μερικοί άνθρωποι είναι ανακτικατάστατοι. Ο πατέρας μου και ο πατέρας σου είναι κάποιοι από αυτούς. Και πιστεύω πως θέλουν από εκεί πάνω να είμαστε ευτυχισμένες έστω και με κάποιον που θα μας κάνει λιγότερα χατήρια και θα είναι λιγότερο τέλειος από εκείνους. Μη σταματήσεις ποτέ να τον αναζητάς. Είμαι αισιόδοξη πως θα έρθει. Θα σου τον στείλει εκείνος γιατί πάντα έκανε ότι μπορούσε για να είναι ευτυχισμένο το κοριτσάκι του.
