Πήγαινα στο Γυμνάσιο. Έτρωγα με μια φίλη μου σε ένα fast food όταν άρχισαν να πέφτουν στο κεφάλι μου τηγανητές πατάτες. Κοίταξα ψηλά και είδα στον πάνω όροφο μια παρέα από αγόρια να φλερτάρουν μάλλον αποτυχημένα αλλά απολύτως δικαιολογημένα για την ηλικία μας. Τους είπα δυνατά : “Ελάτε κάτω αν θέλετε να γνωριστούμε ή κόψτε το γιατί κάνετε σαν να είστε σκέτοι κόπανοι”. Κατέβηκαν. Ανάμεσά τους κι εκείνος. Μου άρεσε από την πρώτη ματιά. Ήρθε, κάθισε στο τραπέζι μας, συστήθηκε και άρχισε να τρώει το φαγητό μου. Χαιρόμουν που τον έβλεπα να τρώει. Αυτός έτρωγε, εγώ χόρταινα. Ήταν ένας μυστήριος τύπος. Είχε ένα μηχανάκι που μονίμως το έβαζε μπρος τσουλώντας το στην κατηφόρα, λιγομίλητος, κλειστός χαρακτήρας και ιδιότροπος. Πήγαμε όλοι μαζί στην πλατεία και καθίσαμε να γνωριστούμε καλύτερα. Φορούσε συνέχεια την κουκούλα του, δε μιλούσε πολύ και έπινε μπύρα.
Τα χρόνια περνούσαν, τελειώσαμε το Γυμνάσιο,πήγαμε στην πρώτη Λυκείου, στη δευτέρα, στην τρίτη, κι εγώ ήμουν ακόμα κολλημένη μαζί του. Εκείνος ερχόταν συχνά να με βρει, καθόταν μαζί μου, με ρώταγε τα νέα μου, παίζαμε ηλεκτρονικά και μπιλιάρδο, αλλά ποτέ ούτε του είχα πει τι ένιωθα, ούτε κι εκείνος είχε εκδηλώσει κάτι. Γενικά μπορεί να περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί αλλά κανείς από τους δυο μας δεν είχε κάνει το πρώτο βήμα. Δεν είχε κοπέλα όλα αυτά τα χρόνια. Κι όμως άρεσε σε όλες. Τέσσερα σχολεία ήμασταν, όλα τα κορίτσια ερωτευμένα μαζί του. Εκείνος στον κόσμο του.
Όταν τελειώσαμε το σχολείο, χαθήκαμε για λίγο καιρό. Μια νύχτα του Σεπτεμβρίου, γύρισα στα παλιά μου λημέρια. Μπήκα στο μαγαζί που ήταν το στέκι μας στην περιοχή. Κάθισα σε έναν καναπέ με την παρέα μου, κι απέναντι τον είδα.Τίποτα δεν είχε αλλάξει μέσα μου. Τον γούσταρα ακόμα περισσότερο τόσα χρόνια μετά. Είχε ομορφύνει ακόμα περισσότερο. Ήταν ψηλός, μελαχρινός , με πολύ ωραίο στυλ, αλλά είχε ακόμα στο βλέμμα του αυτό το απόκοσμο. Ξαφνικά σηκώθηκε από το τραπέζι του, ήρθε δίπλα μου,μιλήσαμε, τα βρήκαμε, και από εκείνη τη μέρα ήμασταν μαζί. Μου εξομολογήθηκε με τον καιρό, ότι από τότε που μου πέταγε πατάτες με είχε ερωτευτεί, αλλά δεν τολμούσε να κάνει το πρώτο βήμα. Του απάντησα το ίδιο.
Ήμασταν μαζί πάνω από ένα χρόνο και περνούσαμε πολύ ωραία. Τον αγαπούσα και με αγαπούσε πολύ. Τον πρώτο καιρό, δεν είχαμε ιδιαίτερα προβλήματα στη σχέση μας. Λάτρεψα τις αναποδιές του, ανεχόταν τις δικές μου. Όμως ύστερα από αυτό το χρόνο άρχισε να ζηλεύει τόσο πολύ, που κάποια πράγματα που έκανα,τον ενοχλούσαν αδικαιολόγητα. Δεν ήθελε να βγαίνω χωρίς αυτόν, θύμωνε όταν μιλούσα με άλλους, με ακολουθούσε όταν του έλεγα ότι θα βγω με τις φίλες μου και τον έπιανα να με παρακολουθεί κρυφά, ενώ είχε πρόβλημα ακόμα κι όταν πήγαινα στη δουλειά μου. Η συμπεριφορά του δηλητηρίαζε τα πάντα χωρίς λόγο.
Του εξηγούσα, πως είμαι πολύ πιστή και δεν υπήρχε λόγος να αγχώνεται. Εκείνος δεν μπορούσε να το ελέγξει. Έψαχνε το κινητό μου, έκανε σκηνές σε δημόσιους χώρους, μάλωνε με το φιλικό μου περίγυρο, έδειχνε να παρανοεί και με οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στην παράνοια. Προσπαθούσα να του εξηγήσω πως αυτό που κάνει, σκοτώνει τη σχέση μας. Εκείνος δεν έδειχνε να καταλαβαίνει. Η ευτυχία μου είχε γίνει κόλαση, ένιωθα μόνιμα κολλημένη σε ένα τοίχο και δεν άντεχα να απολογούμαι συνεχώς για τα πάντα ενώ είχα κάνει το απόλυτο τίποτα. Τα πράγματα γίνονταν μέρα με τη μέρα όλο και χειρότερα. Δεν είχα ξανανιώσει τόση καταπίεση ποτέ στη ζωή μου και δεν την άντεχα. Μου έλεγε πώς δεν έχουμε ανάγκη κανέναν , αφού έχουμε ο ένας τον άλλον. Του εξηγούσα ότι ζούμε σε μια κοινωνία και όχι στη «Γαλάζια Λίμνη».Μάταιο.Του ζήτησα να χωρίσουμε. Αφηνίασε. Δεν είχα ξαναδεί άνθρωπο σε τέτοια κρίση. Χτυπιόταν, έκλαιγε, με παρακαλούσε μες το δρόμο φωνάζοντας και σερνόταν στα πεζοδρόμια.
… Ήρθε εκείνη η Πανσέληνος που δε θα ξεχάσω ποτέ. Είχαμε ανέβει όλη η παρέα στο βουνό, να χαζέψουμε το φεγγάρι, αράζαμε στα αυτοκίνητα και ακούγαμε μουσική, άλλοι πίνανε μπύρες, άλλοι κουβέντιαζαν, άλλοι έπαιζαν κρυφτό και κυνηγητό μέσα στα δέντρα. Τον βλέπω να έρχεται με τη μηχανή. Κατεβαίνει και με πλησιάζει. Καθόμουν με έναν κοινό μας φίλο και του έλεγα ακριβώς τον πόνο μου για τον πρώην μου. Όταν μας είδε μαζί, έπαθε αμόκ. Του είπαμε να καθίσει μαζί μας κι ότι δεν έτρεχε τίποτα μεταξύ μας. Αυτός ήταν σίγουρος πως τον είχα απατήσει μαζί του. Άρχισε ένας καυγάς άνευ προηγουμένου. Μπήκαν όλοι στη μέση να μας χωρίσουν. Τελικά τον τραβήξανε πιο πέρα οι δικοί του και κάπως ηρέμησαν τα πράγματα. Είχαμε χωριστεί σε δυο στρατόπεδα. Οι δικοί μου και οι δικοί του, οι οποίοι είχαν χωριστεί έτσι χωρίς λόγο και το ξέραμε όλοι εκτός από εκείνον.
Τον είδα να ρίχνει μια σταγόνα από ένα μπουκαλάκι στο στόμα του. Μετά, έριξε και από μια σταγόνα στο κάθε του μάτι. Ανησύχησα. Λέω τι στο καλό κάνει ; Έτρεξα προς το μέρος του και τον ρώτησα τι ήταν αυτό. Μου είπε πως ήταν υγρό LSD. Είπα πάει. Τον έπιασα από το χέρι και του είπα να περάσουμε μαζί τη νύχτα για να τον προσέχω. Δεν είχε ξαναπάρει ποτέ του drugs και με τη μια έριξε μέσα στον οργανισμό του τόσο πολύ παραισθησιογόνο. Όσο ήμασταν μαζί και μπορούσε ακόμη να συνεννοηθεί, όλα πήγαιναν σχεδόν καλά. Μου έλεγε τα γνωστά, πως δε μπορεί να αντέξει το χωρισμό, ότι δε μπορεί χωρίς εμένα, πως θα δώσει τέλος αν δεν ξανά είμαστε μαζί κι εγώ που πραγματικά τον νοιαζόμουν, του έλεγα πως σε όλα αυτά είμαι θετική, αρκεί να μου δείξει λίγη εμπιστοσύνη.
Ξαφνικά, άλλαξε. Τα μάτια του πήραν μια διαπεραστική έκφραση, άστραψαν , άρχισε να γρυλίζει σαν λύκος, και το σώμα του σιγά σιγά άρχισε έπαιρνε το σχήμα ενός τετράποδου αγριμιού.
Φοβήθηκα και φώναξα τους άλλους. Είχε αρχίσει να μεταμορφώνεται σε λύκο. Έπεσε στα τέσσερα και σήκωσε το κεφάλι του ψηλά στον αέρα και ούρλιαξε σαν άγριο ζώο. Όλοι μείναμε άναυδοι. Γρύλιζε δείχνοντας μας τα δόντια του, ήταν επιθετικός και έβγαζε κάτι κραυγές που σε έκαναν να ανατριχιάζεις και να φοβάσαι με το θέαμα που αντίκριζες. Κανείς δε μπορούσε να τον κάνει καλά. Είχε πάρει τόσο LSD που είχε χάσει την επαφή με την πραγματικότητα. Εκείνο το βράδυ, χωρίς κανένας να μπορέσει να τον σταματήσει, έφυγε τρέχοντας με τα τέσσερα και χάθηκε μέσα στο βουνό.
Ψάξαμε, τίποτα. Την επόμενη μέρα, αφού ενημερώσαμε τους γονείς του κι εκείνοι τους αρμόδιους, άρχισε η έρευνα στο βουνό. Τον βρήκαν ενώ είχαν περάσει περισσότερες από 48 ώρες. Είχε λουφάξει σε μια κρυψώνα λίγο πριν τις κεραίες της κορυφής του Υμηττού, κοντά στα ραντάρ, χωρίς νερό και τροφή για 2 εικοσιτετράωρα, αλλά το μυαλό του ήταν ακόμα αλλού. Με αρκετή δυσκολία, μεταφέρθηκε σε μια ψυχιατρική κλινική, όπου και παρέμεινε στην απομόνωση για αρκετούς μήνες. Το μυαλό του είχε ξεφύγει τόσο πολύ που πρώτα έπρεπε να περάσει η επήρροια του LSD και μετά να αναλάβουν την αποθεραπεία του με φάρμακα και ψυχοθεραπεία.
Λίγους μήνες μετά, πήγα απρόσκλητη να τον δω σε ένα επισκεπτήριο της κλινικής. Στάθηκα στο πλατύσκαλο που οδηγούσε στην πίσω αυλή και τον είδα να κάθεται σε ένα πεζούλι με τη μητέρα του και να κοιτάει κάποιους άλλους που έπαιζαν μπάσκετ. Οι γιατροί μου είχαν πει πως ισχυρίζεται ότι δεν αναγνωρίζει κανέναν ακόμα. Τον είδα από μακριά. Τον κοιτούσα πολύ ώρα. Κάποια στιγμή, το βλέμμα του έπεσε πάνω μου. Ήταν ένα βλέμμα μπουκωμένο από ψυχοφάρμακα, ήταν χαμένος, απεριποίητος και ήσυχος σαν ένα μικρό μαλωμένο παιδάκι. Σταμάτησε καρφώνοντας το βλέμμα του πάνω μου. Η μητέρα του ξαφνιάστηκε και γύρισε κι εκείνη το βλέμμα της πίσω. Με είδε. Δεν νομίζω πως ευχαριστήθηκε και ιδιαίτερα που βρισκόμουν εκεί. Ο κοινός μας φίλος που με συνόδευε, μου είπε να παμε να φύγουμε. Μάλλον μπελάδες θα προκαλούσε η παρουσία μου. Συμφώνησα και έτρεξα ανεπαίσθητα προς την καγκελόπορτα. Ζήτησα να μου ανοίξουν. Βγήκα έξω. Ήθελα να ξεχάσω αυτό που είδα εκεί μέσα. Δεν ξέρω ποιο απ’ όλα ήταν χειρότερο. Η αρρωστημένη ζήλια του; Η μεταμόρφωσή του από το τριπάκι; Ή αυτός ο άρρωστος άνθρωπος που αντίκρυσα;
Ύστερα από ένα χρόνο, έμαθα πως από εκείνη τη μέρα που με ξαναείδε,άρχισε να επικοινωνεί σιγά σιγά με τους γιατρούς και την οικογένειά του. Σιγά σιγά αλλά σταθερά. Κατάφερε να βγει από την κλινική και τελικώς να βρίσκεται σε μια απλή συντήρηση με την κατάλληλη αγωγή. Μπορούσε πάλι να ζήσει και να εργαστεί. Οι δικοί του άνθρωποι τον έστειλαν για δουλειά σε μια χώρα του εξωτερικού για να εργαστεί σε μια πολυεθνική εταιρεία. Σήμερα, είναι καλά.
Κεντρική φωτογραφία flickr.com/Ignacio Martinez Egea
